Film dokumentalny to patchworkowy materiał, który powstał z materiałów archiwalnych mojej rodziny oraz zdjęć, które nagrałam kamerą VHS, 4K i telefonem komórkowym. Film przedstawia psychologiczną grę pomiędzy matką i córką. Matka nagrywa córkę, córka nagrywa matkę. Matka rejestruje urodziny, córka rejestruje szpital i łzy – razem tworzą przekrój życia, w którym staramy się zaznaczyć przestrzeń. To także próba stopniowego przekazywania dwóm najważniejszym kobietom (matce i babci), że realizatorka filmu, córka i wnuczka toczy wieloletnią walkę z depresją.
Film jest psychologicznym portretem trzech kobiet: babci, matki i wnuczki/córki. Każda z nich ma swoje traumy, ale żadna z nich nie rozumie drugiej. Łączy je natomiast wzajemna miłość i lęk przed śmiercią najstarszej z nich. Czy te trzy kobiety dojdą do porozumienia
Natalia Sara Skorupa
Socjolożka, dokumentalista, poetka i kuratorka. Chętnie korzysta z medium performance, w którym bada granice bólu w percepcji transgresji sztuki i relacji tworzonej między odbiorcą a artystą jako elementarne pojęcie uzewnętrznia lub tzw. wiwisekcji artystycznej. W 2022 r. otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a jej prace zostały docenione m.in. w Tajwanie, Dubaju, Singapurze, Meksyku, Niemczech, Czechach, Macedonii, Indiach, Chile, Włoszech, Austrii, Kolumbii oraz w kilkunastu miastach w Polsc
